Imperator Ludzkości (ang. Emperor of Mankind) jest władcą Imperium Człowieka, Opiekunem, Ojcem i Bogiem rasy ludzkiej. Zasiada nieruchomo na Złotym Tronie na Terrze od ponad dziesięciu tysięcy lat. Poranione ciało nie może już wspierać życia i pozostaje nienaruszone tylko dzięki połączeniu starożytnej technologii i siły swojej woli. Stan ten podtrzymywany jest przez dusze ofiar niezliczonych milionów psykerów.
Jego wola jest wszechmocna, rozciągając się na ponad milion światów, które tworzą jego Imperium. Przez dziesięć tysięcy lat Imperator służył ludzkości, wykonujący jednocześnie wiele zadań istotnych dla jej przetrwania. Kieruje Astronomicanem, który prowadzi statki kosmiczne przez Osnowę. Jego ogromne moce psychiczne stale utrzymują moce Chaosu na wodzy, zapobiegając ich całkowitemu wtargnięciu do materialnego wszechświata oraz chronią przed nimi ludzi w całej galaktyce.
Rola Imperatora jako strażnika ludzkości wydaje się być przeznaczona tylko dla niego. Bez cesarza nie byłoby Imperium, podróży kosmicznych, ochrony przed wieloma zagrożeniami, przed którymi stoi ludzkość. Imperator wie, że aby chronić swoją rasę musi przetrwać tak długo jak to konieczne.
Geneza
Kiedy wszechświat dopiero się budził, Osnowa był słaba i niestabilna, napędzana tylko przez moc roślin i naturalnych instynktów zwierząt. Jej psioniczna energia była łagodna i kojąca. Przepływała harmonijnie przez wszystkie żywe istoty młodego wszechświata. Wraz z rozwojem inteligentnego życia, Spacznia zaczęła wypełniać się nową, mocniejszą i bardziej niebezpieczną energią. Naturalne moce osnowy były nieszkodliwe, ale uczucia zuchwale myślących istot: strach, nienawiść, zazdrość i wiele więcej, napełniły ją negatywnymi i niebezpiecznymi siłami. Harmonia Osnowy została zakłócona, w niektórych strefach negatywna energia nagromadziła się, dopóki nie rozwinęła się do inteligencji zdolnej do samoświadomości, uczuć i pragnień. Tak narodzili się pierwsi trzej Bogowie Chaosu, z zebranych złych cech wszystkich istot myślących we wszechświecie.
Nawet jeśli na początku te trzy istoty były słabe i nieistotne, to karmione przez więcej złych myśli i zbierające siłę przez tysiąclecia urosły tak, że mogły rozprzestrzeniać swoje siły na płaszczyźnie materialnej. W początkowym okresie rozwoju ludzkości ważną rolę w kształtowaniu cywilizacji odgrywali Szamani potrafiący oddziaływać na Osnowę. Byli to najpotężniejsi żyjący ówcześnie ludzie posiadający moce psykerskie, dzięki temu potrafili wpływać na Immaterium. Jeśli jeden z szamanów umarł, jego duch wracał do osnowy i czekał na jego odrodzenie w świecie materialnym. Ten naturalny obieg panował przez tysiące lat, aż do narodzin Bogów Chaosu. Nagle Szamani w Spaczni nie byli już bezpieczni. Bogowie polowali i pożerali każdego ducha jakiego mogli znaleźć i liczba szamanów zmniejszała się w zastraszającym tempie, a wielu z ich zmarłych braci i sióstr nie narodziło się na nowo.
W strachu o przyszłość ludzkości ostatni z szamanów zebrali się w konklawe. Gorąca dyskusja między nimi trwała przez wiele stuleci, ale wraz z czasem jak ich liczba zmniejszyła się dalej i dalej postanowili podjąć najbardziej radykalne działanie. Doskonale wiedzieli, że oddzielnie nie będą w stanie obronić ludzkości przed czyhającymi na nią niebezpieczeństwami ze strony spaczenia. Dlatego podjęli decyzje, aby odrodzić się jako nowa, wspaniała istota mocą dorównującą Bogom. Oddali swoje życia i wszyscy razem połączyli się jako duch w Osnowie. Niektórzy z szamanów zostali i poświęcili się, aby odwrócić uwagę bogów chaosu, dzięki temu rok później w świecie materialnym narodziło się nowe dziecko.